Terwijl ik vanwege een hardnekkige griep thuis op de bank lag, werd deze foto geappt. Best even confronterend. De gebedsruimte, waar we de afgelopen jaren zoveel heerlijke, intense, vreugdevolle en diepgaande gebedstijden hebben beleefd, is leeg. Inmiddels geldt dat voor bijna heel Bonfire. Mocht het je ontgaan zijn: de panden zijn verkocht met de intentie er appartementen van te maken, dus wij moeten eruit. De afgelopen weken hebben we besteed aan het opruimen van de vele spullen die je in zeven jaar kan verzamelen als je ruimte in overvloed hebt.
Om precies te zijn: mijn collega’s hebben dat gedaan, want ik zat thuis, onophoudelijk ziek te zijn. Net nu ik (na mijn dweilperiode) weer lekker in m’n vel zat en nieuwe energie had (dank God!), werd ik weer stilgezet. Weer een lesje in loslaten… Affin, eigenlijk ben ik alleen maar vast begonnen met wat heel Bonfire gaat doen na het opruimen, namelijk niets. We weten ons geleid om een periode alles stop te zetten. We kunnen eigenlijk ook weinig anders, nu we het gebouw kwijtraken. Voor ten minste een half jaar zullen er geen evenementen zijn, geen Huis van gebed sets en geen community maaltijden. We stappen een lege ruimte in waarvan we geloven dat God er iets nieuws uit geboren zal doen worden. Daar is Hij namelijk heel goed in.
Hij schiep de wereld vanuit het niets. Hij laat nieuw leven ontstaan uit lege baarmoeders. Hij stond op uit de dood. En Hij gebruikt kleine, stoffelijke mensen om zijn heerlijkheid doorheen bekend te maken.
Wij zijn slechts een aarden pot voor deze schat; het moet duidelijk zijn dat onze overweldigende kracht niet van onszelf komt, maar van God. (2 Kor. 4:7)
Hij zei: je hebt niet meer dan mijn genade nodig, want mijn kracht openbaart zich ten volle in zwakheid. (2 Kor. 12:9)
Zwakheid is voor God geen bedreiging, maar juist een kans. Een kans om te laten zien dat het ‘niet door kracht, noch geweld, maar door [zijn] Geest’ is (Zach. 4:6). Hij maakt graag van onmogelijke situaties gebruik om te tonen dat zijn almacht erbovenuit torent. Dat wordt duidelijk als we terugkijken op de afgelopen zeven jaar: het was zijn initiatief en zijn genade! Zonder Hem was het er allemaal niet geweest. En zonder Hem is er ook geen toekomst.
In geloof leggen we ons neer bij onze zwakheid, namelijk het feit dat we straks geen pand meer hebben en niet precies weten hoe het verder moet. In geloof dat dezelfde God die we de afgelopen zeven jaar zo krachtig aan het werk hebben gezien, niet zal loslaten wat zijn hand begonnen is. Het enige wat we kunnen doen is de aarden pot van ons leven/onze bediening aan Hem blijven aanbieden, opdat Hij die vult met zijn glorie. Dat gaan we doen door dicht bij Hem en dicht bij elkaar te blijven, en gehoorzaam te zijn aan dat wat Hij spreekt. En omdat Hij zó goed is, zó trouw en zó machtig, zijn we vol verwachting! Of moet ik zeggen: in verwachting?
Laat heel de aarde vrezen voor de HEER.
en wie de wereld bewonen hem duchten,
want Hij sprak en het was er,
Hij gebood en daar stond het.
De HEER doet de plannen van volken teniet,
Hij verijdelt wat naties beramen,
maar het plan van de HEER houdt eeuwig stand,
wat Hij beraamt, blijft van geslacht tot geslacht.
Wij verwachten vol verlangen de HEER,
Hij is onze hulp en ons schild.
Ja, om Hem is ons hart verblijd,
op zijn heilige naam vertrouwen wij.
(Ps. 33:8-11, 20-21)
…400 jaar was het stil, nadat Israël oordeel op oordeel over zichzelf had afgeroepen, vanwege haar totale ontrouw aan het verbond dat God gesloten had. Na 400 jaar leegte werd, in de minst ideale omstandigheden, uit een maagd, de Redder voor Israël en alle volken geboren.
Dat mag ons bemoedigen dat God ook onze lege ruimten (onze menselijke zwakheid en onmogelijkheden) kan gebruiken om iets Moois uit geboren te laten worden, tot eer van zijn naam. Leg jouw aarden potje in de handen van de Heer en je zult verbaasd staan van wat Hij ermee kan doen! Wij als Bonfire gaan de uitdaging aan…
Via deze weg zal ik je af en toe op de hoogte houden van hoe het ons vergaat. Voor nu: een gezegende kerst en jaarwisseling toegewenst!
Phillian