Er is geen ontsnappen aan: overal waar je komt, online of offline, word je ondergedompeld in meningen, in zgn. ‘feiten’ en verontwaardiging over de huidige ontwikkelingen. Aan de ene kant is er een groep die heel hard roept en alles lijkt te weten, aan de andere kant een groep die vol vragen zit en helemaal niets meer lijkt te weten. In de eerste groep gaan de meningen alle kanten op; de tweede groep voelt zich heen en weer geslingerd. Al met al lijkt het wel een moeras waarin we met z’n allen in wegzakken. De een sleurt de ander mee en we schieten er geen meter mee op.

Wat ben ik blij dat ik ’s ochtends mijn dag kan beginnen met de Bijbel, want daar vind ik zuivere waarheid. Wat een verademing ten opzichte van al dat andere gepraat om mij heen: hier hoor ik de stem van de Waarachtige. Onlangs kwam ik aan bij Ezechiël 47, waar de profeet ook wordt ondergedompeld, maar dan in de rivier van God, die stroomt vanuit de tempel. Ezechiël stapt erin, gaat langzaamaan steeds dieper, totdat hij alleen nog maar kan zwemmen. Als hij weer boven water komt, ziet hij op de oevers van de rivier aan weerskanten heel veel bomen (47:7).

Vervolgens wordt hem uitgelegd dat overal waar het water van de rivier van God stroomt, er leven ontstaat. Als dit water de Dode Zee in stroomt, wordt het water daar zoet en levensvatbaar. Dan kan daar veelvuldig gevist worden en rondom ontstaan allerlei vruchtbomen…waarvan de bladeren niet zullen verwelken en de vruchten niet zullen opraken; elke maand zullen ze vrucht dragen. Het water stroomt immers uit het heiligdom. De vruchten zullen eetbaar zijn en de bladeren geneeskrachtig. (47:12)

Wat een prachtig beeld: we mogen ons laten onderdompelen in de rivier van God, en dan zal er overal om ons heen leven ontstaan. Als ik tijd met God doorbreng en zijn Woord laat binnenkomen, dan merk ik dat dit gebeurt. Ik ontvang inzicht en inspiratie die ik van mijzelf niet heb. Ik raak vervuld van Gods liefde en zijn bewogenheid. Levend water wordt in mijn binnenste aangevoerd en ik kan mensen zegenen vanuit deze zuivere Bron.

In tegenstelling tot de wateren waar de rivier van God in uitmondt, ziet Ezechiël moerassen en poelen. Die worden niet zoet, die blijven vol staan met zout water (47:11). Daar waar er geen toevoer van levend water is, is alles doods. Er ontstaat helemaal niets. Er kan niets leven en niets groeien.

Waar dompel jij je in onder? De rivier van God, of het moeras van meningen? Laat je je heen en weer slingeren door wat mensen zeggen of laat je het Woord van God je leven binnenstromen? En als je spreekt, spreek je dan vanuit jezelf of geef je uiting aan wat Gods Geest in jouw binnenste heeft aangeroerd?

Ik denk dat we er goed aan doen in deze tijd, om na te denken over hoe we onze woorden gebruiken. Om niet maar mee te dobberen in zout water en er zelf nog een schepje bovenop te doen, maar er wat afstand van te nemen. Om eerst eens stil te worden en te luisteren naar wat God ons te zeggen heeft. Om te ontvangen wat Hij ons wil geven. Zodat het zoute water in ons binnenste zoet kan worden; zoet water dat rijke vruchten voortbrengt waar mensen van kunnen leven. De wereld heeft niet nog meer meningen nodig, maar wel het levende water dat uit jouw binnenste stroomt, wanneer je aangesloten bent op de Bron.

Kortom: leg je telefoon weg, zet de tv uit en word even stil. Open het Woord van God en laat je onderdompelen in zijn rivier. Als je weer bovenkomt zal je versteld staan hoe de wereld om je heen tot bloei komt!

Het water dat Ik geef, zal in hem een bron worden waaruit water opwelt dat eeuwig leven geeft.
– Joh. 4:14

Phillian
Bonfire Huis van gebed