‘Pak je pen op en schrijf’, fluisterde Hij. Ik blijf het maar uitstellen. En ik blijf me maar afvragen of ik wel echt iets te zeggen heb. Terwijl ik weet dat als je begint, het vanzelf wel weer gaat stromen. Maar soms is het zo moeilijk om te beginnen. Zeker als je, zoals ik de laatste maanden, worstelt met neerslachtigheid die – soms met een reden, soms geheel willekeurig – bij je aanklopt. Een donkere wolk die, net als in de lucht de laatste tijd, zich steeds maar weer aandient. In tegenstelling tot de wolken in de lucht, heb je een keuze om deze wolk al dan niet de ruimte te geven. Vreugde is een keuze, maar het kan een enorme strijd zijn om die te maken, ondanks de grote winst.

De afgelopen tijd heb ik gestreden, soms verloren en soms gewonnen, maar in ieder geval een hoop geleerd (wat een troost is het dat God alle dingen ten goede uitwerkt voor wie Hem liefhebben (Rom. 8:29)). Ik heb tools gekregen die keuzes maken makkelijker maken en donkere wolken op afstand houden.
Ik heb door Gods Woord geleerd om te leren luisteren naar de schepping. Zo las ik in Psalm 19:

De hemel verhaalt van Gods majesteit,
het uitspansel roemt het werk van zijn handen,
de dag zegt het voort aan de dag die komt,
de nacht vertelt het door aan de volgende nacht.

Toch wordt er niets gezegd, geen woord gehoord,
het is een spraak zonder klank.
Over heel de aarde gaat hun stem,
tot aan het einde van de wereld hun taal.

Daar heeft hij een tent opgeslagen voor de zon:
een jonge bruidegom die het bruidsbed verlaat,
een held die vrolijk voortrent op zijn weg.
Aan het ene einde van de hemel komt hij op,
aan het andere einde voltooit hij zijn loop,
niets blijft voor zijn gloed verborgen.

De schepping spreekt. De schepping brengt niet alleen orde aan in ons leven (dag en nacht, weken en maanden), maar leert ons ook het belang van orde in ons leven. Het belang van ritme, van routine, van regelmaat. Nu ben ik een groot voorvechter van vrijheid in de Heilige Geest, maar zoals ik laatst ergens las: ‘vrijheid heeft begrenzing nodig’.* Door structuur in je leven aan te brengen hoef je niet telkens weer die (moeilijke) keuze te maken om te doen wat je eígenlijk wil, zoals schrijven, bidden, of de was. Je kunt terugvallen op een keuze die je eerder gemaakt hebt, toen je de – bij jouw karakter en leven passende – structuur aanbracht. Het hoeft geen slavernij te zijn om je aan je eigen regel(s) te houden, het kan juist een sleutel zijn tot de vreugde waar je naar snakt.

De laatste tijd zijn we ons als Bonfire, bouwend aan een Stadsklooster, wat meer aan het verdiepen in wat kloosters eigenlijk zijn (beter laat dan nooit). En we komen erachter dat het alles te maken heeft met orde. Orde waarbinnen ruimte ontstaat voor ontmoeting. ‘Ontmoeting met God en mensen’, dat hadden we al vastgesteld als essentie van het nieuwe project. Dit element van orde is misschien wel de missing link die wij als ‘vrije charismatische club’ nodig hebben om deze essentie op de lange termijn vorm te geven. Precies zoals de schepping ons leert.

Het allermooiste van bovenstaand tekstgedeelte vind ik het derde stukje: de zon die wordt vergeleken met een bruidegom. Of beter gezegd: met dé Bruidegom. God zelf betoont zich, door middel van de zonsopkomst, elke dag weer enthousiast over het leven met jou en mij. Enthousiast om weer een dag met ons, zijn Bruid, op te trekken. Alleen al dit besef aan het begin van de dag maakt zo’n verschil in hoe ik mij tot die dag verhoud. In het Engels staat het er zo mooi: In them he has set a tent for the sun, which comes out like a bridegroom leaving his chamber, and, like a strong man, runs its course with joy. Het is een vast gebed van mij geworden: ‘I want to run my course with joy!’ Elke morgen wil ik met hetzelfde enthousiasme dat Hij heeft, opstaan om mijn ‘ronde te maken’. De dagelijkse routine is voor God een vreugde, geen last, en zo heeft Hij het voor ons ook bedoeld. Het is een vreugde omdat deze orde ruimte schept voor gemeenschap, voor ontmoeting. Met God en mensen.

Die oude kloosterlingen hadden het zo gek nog niet bedacht. De schepping is zelf een soort kloosterorde. Mij moedigt het aan om te zoeken, ten eerste naar meer orde in mijn persoonlijke leven, waardoor beter uit de verf komt wat ik écht wil, en donkere wolken minder ruimte krijgen. Ten tweede naar een passende orde voor Stadsklooster Dordt, waarbinnen de Heilige Geest vrij kan waaien. Ten derde naar wat de schepping ons allemaal nog meer te vertellen heeft…

Phillian
Bonfire Huis van gebed

* Uit: Bevrijding en contemplatief leven, van Nadia Kroon.