Eén van de positieve dingen aan deze hele situatie (iedereen weet waar ik het over heb) is dat we als kerk massaal beginnen te bidden. Zo lijkt het tenminste. De gebedsacties, -verzoeken en oproepen tot collectief vasten vliegen je om de oren. En dan heb ik het nog niet over al die andere dringende uitnodigingen die we krijgen, om ergens praktisch bij te springen.
Ik moest mij echt even positioneren ten opzichte van dit alles. Met name de gebedsdingen, omdat ik mij daartoe geroepen voel. Ik ervoer een druk om deel te moeten nemen aan de landelijke gebedsdag, het driedaagse Esther-vasten en allerlei “bid vandaag om XX:XX uur voor ___” initiatieven. En natuurlijk dacht ik ook aan die eenzame ouderen en wie nu hun boodschappen moet gaan doen.
Dus koos ik ervoor een lange wandeling te maken in het zonnetje en het hier met God over te hebben. Wat is mijn verantwoordelijkheid in dit alles? Wat vraagt U van mij? Ik had verwacht een soort strategie te krijgen, een plan van aanpak. Een bevestiging van de noodzaak dat wij als kerk, zij aan zij, het schild van het geloof moeten opheffen om dit monster van een virus af te weren. Maar ik kreeg niets van dit alles.
Het enige wat Hij zei was: “Be with Me.” (we praten regelmatig Engels, God en ik.)
Breng tijd met Mij door, dat was de opdracht die ik kreeg. Ik voelde mij gelijk honderd kilo lichter, en begon weer te stralen. Want bij U zijn, dat kan ik, dat verlang ik, daar geniet ik van. En blijkbaar is dat alles wat U van mij vraagt in deze chaotische tijden.
Wie mijn blogs vaker leest is bekend met mijn diepe overtuiging dat God verlangt naar contact met zijn kinderen. Dat gebed niet (slechts) een instrument is om in te zetten tegen onheil, maar een uiting van een relatie, in voor- en tegenspoed. Dát mensen Hem gaan zoeken in hun nood is fantastisch. Naar wie anders zouden wij gaan? Onze hulp en onze verwachting is in de naam van de Heer, absoluut! En natuurlijk wil Hij helpen, want dat is zijn (tweede) natuur. Maar ik denk dat Hij vooral heel blij is om ons te zien. In de Bijbel zie je vaak dat God negatieve situaties gebruikt om de harten van zijn volk weer naar zich terug te roepen. Als ze Hem niet zoeken als het goed gaat, dan hopelijk wel als het slecht gaat. Als het niet op de makkelijke manier kan, dan maar op de moeilijke. God zet, vanuit zijn liefde, alles op alles omwille van de relatie.
Ik hoop dat degenen die God gaan zoeken omwille van corona, hem zullen vinden omwille van Hem. Ik bedoel, dat Hij zelf het doel en de focus wordt van het gebed, en niet een virus of welk ander probleem dan ook. Ik pleit er niet voor dat we geen voorbede meer doen. Het is juist zo dat zodra we onze eigen agenda aan de kant zetten om ons te richten op wie Hij is, we in contact komen met Zijn agenda. Dan kan het zomaar zijn dat we vele uren in voorbede doorbrengen, omdat Hij ons daartoe aanzet. Of dat we inspiratie krijgen om kaartjes te gaan sturen of boodschappen te doen voor iemand, of een inzamelingsactie te beginnen. Al die dingen zijn goed en persoonsafhankelijk. Ik zit zelf ook niet hele dagen alleen op zolder met soak-muziek aan (wel meer dan gemiddeld ;)). Ik heb het over volgorde hier. First things first. God wil jou meer dan jouw gebeden of goede daden. Ontspan eerst eens in zijn armen, dan zul je ook de energie ontvangen om al dat andere te kunnen doen. Althans, de werken die God voor jóu heeft voorbestemd, om daarin te wandelen (Ef. 2:10), niet meer en niet minder. En dan zul je je niet opgejaagd of overwhelmed voelen, omdat het vuur van God in je binnenste brand, zoals ook de lijftekst van Bonfire zegt: Laat uw enthousiasme niet bekoelen, maar laat u aanvuren door de Geest en dien de Heer (Rom. 12:11).
Phillian
Bonfire Huis van gebed